Iemand moet het doen…
Wie heeft het niet eens meegemaakt? Je ziet ergens een schone taak liggen dat er om vraagt te worden opgepakt. Het kan in je eigen huis zijn, het kan zelfs in je eigen hoofd zitten. Maar meestal zien we dit ergens in de buitenwereld.
Wat doe jij als je merkt dat er zich een schone taak aan je opdringt?
Zo’n ervaring had ik verleden maand. Een buurman van een paar straten verderop had me erop gewezen. Niet dat ik het zelf nog niet gezien, maar ik had het kennelijk als voldongen feit beschouwd. Ik keek er zogezegd overheen.
Terwijl mijn buurman wel gelijk had, het was buitengewoon ernstig. Hoe kon het toch dat dit niet eerder tot me doorgedrongen was? Konden we dit we dit wel gewoon laten passeren?
Soms heb je de blik van iemand anders nodig om je realiseren wat er feitelijk aan de hand is.
Iemand moet het doen… Moeten we dit niet gewoon zelf doen? Het is niet zo dat we zelf helemaal niets deden. Dit was gewoon weg te groot om door ons zelf te worden opgepakt.
Het voordeel van activist zijn is dat er makkelijker deuren opengaan dan voor de gewone sterveling. Niet altijd maar soms wel. Wat niet wil zeggen dat een activist geen doodgewone sterveling is.
Ik besloot hulp te vragen. Melding gedaan, hoe eenvoudig kan het zijn? Net zo makkelijk als ik deze melding had gemaakt kwam mij het bericht toe dat deze was opgepakt. Een fijne endorfine shot voor mijn brein…
Eind goed al goed, zou je zeggen. Om mezelf een nog beter gevoel te geven besloot ik de plek des onheils zelf te gaan bekijken. Dit was immers geen onheilsplek, meer maar eerder een stukje paradijs, in de anders toch wat grauwe werkelijkheid waarin wij leven.
Wat bleek, de schone taak lag daar nog precies als eerst. Het was kennelijk toch moeilijker om deze klus te klaren. Er was niets veranderd. Zo simpel als het eerst leek, zo weerbarstig bleek het probleem te zijn.
Waar hebben we dat meer gezien?!
Ik kwam op een tweesprong. Laat ik het er bij zitten en ga ik door met er overheen kijken? Of trek ik me dit nog steeds aan?
De sleutel van het succes in dit verhaal is dat ik mijn netwerk moest inzetten om de klus te klaren. Niet anoniem een webformulier invullen maar direct contact opnemen.
Het helpt om te investeren in relaties…
Al ving ik ook hierbij in eerste instantie bot. Wat bleek, ik had niet het goeie communicatiemiddel gekozen! Mijn ‘afstandelijke’ e-mail zorgde ervoor dat mijn hulplijn zelf ook op afstand bleef.
Pas toen wij elkaar direct aan de ‘lijn’ hadden kwam er beweging in de zaak. Vielen er kwartjes en werden er duwtjes gegeven waardoor de trein in beweging kwam…
Door de juiste dingen te doen hadden we deze taak toch geklaard!
En wat doe jij?
.
